TEŞEKKÜRLER BALONCU!

Sıcak geçen bir yazın sonunda Sonbahar da yapraklarını dökmüştü.Aylardan ekim ve havada hafif bir serinti vardı.İki birbirini seven insan gereksiz bir kıskançlık yüzünden herşeyi bitirmeye karar vermişlerdi.Telefonlar susmuştu.Gözler ve yürekler ağlıyordu uzaktan uzağa.Hiç istemıyorlardı oysaki sonbahara yenik düşmeyi.Son kez yüzyüze gelip İlişkilerini tekrar gözden geçirmeye karar vermişlerdi.Sabahın en erken saatlerinde her zaman gözlerine baktıkları yerde beşiktaştaki  cafede buluşmuşlardı.Herşeyi detaylı konuşup bir noktaya varmaları konusunda anlaşacaklardı . ama gözler birbirine baktıkça gerçekler dile düşmüyordu.Çünkü ikiside biliyordu ayrılmak istemediklerini.Uzun bir süre gözler konuşmuştu dil yerine.Sonrasında küçük bir kağıt parçasını uzattı kıza.Birde küçük bir müzik kutusu.Henüz doğmamış bir bebeğin ismi yazıyordu şarkıda vedayla karışık.Gözyaşlarını tutamadı.Çünkü bu bir veda değil verilmiş en güzel hediyeydi çınar.Daha çok sarılmışlardı birbirlerine.Çünkü artık tüm hayallere bir kişi daha eklenmişti.Öyle bir umut olmuştu ki çınar sevgilerine. Aslında bu güzel günü Fatihteki baloncuya borçluydular. Çünkü herşey baloncunun bir ders vermesiyle başlamıştı.İkiside tartıştıkları gün kötüydüler. hiç susmayan telefonlar bi anda susmuştu.İkiside bir köprü kadar uzaklıkta düşünüyorlardı birbirlerinden ayrı.Fatih camisinin oralarda gezinirken genç delikanlının arkasından elinde renkli renkli balonları olan  bir adam selam vermişti.Sese doğru dönüp selamını almıştı oysaki baloncu ona selam vermediğini söylemişti ama Elindeki kırmızı balonu uzatıp çoçuguna götürmesini söyledi.Genç, çocugunun olmadığını söyleyememişti. o günden sonra çoçugunun olmayacak olması ve balonu çocuguna götüremiyecek olmanın acısı düşmüştü yüreğine.Kısa zamanda olsa baloncu bunu hatırlatmıştı.Bir kez daha düşündü niçin üzmüşlerrdi birbirlerini.Zaten 3 yıl birbirlerinden ayrı geçirmişlerdi.İşte o gece çınar dökülmüştü gencin beyaz sayfalarına. Birbirlerinin gözlerine bakarak asla vazgeçmiceklerini ve herzaman seveceklerine söz vererek ayrılmışlardı cafeden....

 Fatma ÇAPRAZ 04/08/2013