İlkbaharda açan çiçekler
gibiydim.Ellerime dokunuşun kalbimin atışını hızlandırırdı.Bir bakışın küçücük
dünyama rengarenk umutlar doğururdu ve o sana baktıkça ışıldayan gözlerim her günüme yeni
hayaller doldururdu hepsini yaşamak adına. Mutluluk neydi Ben sende yokken bile herşeyden
habersiz yüreğimin derinlerinde yıllarca besleyip hergünümü sen dolu
hayallerimle büyüttüğüm bir kederi yaşamaktı belkide,Gözlerimin arkası
hep puslu, hep bulutluydu.Geceleri pencere kenarına oturup silüeti belli
olmayan uzaklara dalıp seni düşlemekti Yıldızlarla beraber
hayaller kurmak ve her yıldız
kaydığında seni dilemek
en büyük tutkumdu belkide.Bazen gözlerimde yağan yağmura engel olamaz öylece
uykuya dalardım.Beyaz kağıtlara hep 3 kişi çizerdim Sen ben ve çınar.sonra onu
denize atar dalgalrın sana götürmesini dilerdim.Neydi bu belkde imkansızın
peşinden gitmekti gelmiyeceğini bile bile…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder